یک بَرنده

یادم نمی‌آید، کجا بودی.... کدام بودی.... چگونه بودی.... و هرگز نمی‌دانستم نخواهم توانست ببینمت.... اینجا، آنجا، هرکجایی که توهمش را داشتم و تو نبودی.... نیستی.... به پایان که نزدیک شدم، دیگر نمی‌توانم درک کنم چقدر می‌توانستی با شکوه باشی... و دوست داشتنی .... توهم داشتم عشق را خواهم چشید..... و تو را خواهم دید..... عشق اما ثابت کرد برای خیلی از ما انسان‌ها، سراب است. هر بار تشنه تر و دیوانه تر به سویی می‌کشاندمان و هر بار سرمان به سنگ می‌خورد..... او خیلی شبیه تو بود .... بوی دانش می‌داد.... توهم داشتم عشق بوی کتاب می‌دهد.... بوی درس و دانشگاه... شاید بودی... شاید خودت بودی که در جلد او رفته بودی..... از نگاه او مرا می‌دیدی .... من داشتم می‌پرستیدمت.... و او، تو نبودی..... عشق را نمی‌شود آسمانی نگه داشت... عشق باید زمینی شود به خاک بیفتد تا قابل لمس باشد..... تو را نمی‌شناسم.... هیچوقت نمی‌شناختم..... و زمان گذشت.... و تو در تمام انسانهایی که دیدم پنجره‌‌‌ای داشتی ..... تو از چشم تمام آن آدمها مرا تماشا کردی و من همه جا دنبال تو بودم... در همه نگاه‌ها تو گمشده ام بودی..... من آنقدر نادان بودم که نتوانم تو را از دیگران تشخیص بدهم.... و زمان مرا از خودم گرفت.... شور و شوق را از قلبم زدود.... من ماندم و گذشته‌ی مبهمی‌که هیچ ردی از تو در آن نمی‌بینم. من خودم را در اشکی قرار می‌دهم و بر زمین می‌افتم. در زمین فرو می‌روم تا روزی که شاید آفتابت مرا تبخیر کند، هیچترم کند.....و در هیچی به سوی تو پرواز کنم....